Συνέντευξη με τον συγγραφέα Βαγγέλη Ηλιόπουλο

  Ο αγαπημένος συγγραφέας των παιδιών, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, μιλά στη Χώρα των Παραμυθιών!

Κύριε Ηλιόπουλε, ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στο δημοτικό ήταν ο Τριγωνοψαρούλης. Πλέον, το διαβάζω στους μαθητές μου που το ακούν με την ίδια χαρά και τον ίδιο ενθουσιασμό. Όταν ξεκινήσατε να γράφετε, περιμένατε ότι τα βιβλία σας θα αγαπηθούν τόσο πολύ από τα παιδιά και θα έχουν τόσο μεγάλη διάρκεια στον χρόνο;

Έγραφα από μικρός αλλά δεν ήθελα να διαβάζουν άλλοι τα κείμενά μου. Συγγραφέας αποφάσισα ότι θέλω να γίνω όταν ένα κείμενό μου το μοιράστηκα με άλλους και με ενδιέφερε η γνώμη τους. Τότε, λοιπόν, ούτε που φανταζόμουν ότι τόσα πολλά παιδιά, τόσα πολλά χρόνια θα αγαπούσαν τα κείμενά μου. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν μέσα από τα κείμενά μου να επικοινωνήσω ότι είχα στην καρδιά μου. Φαίνεται ότι ακριβώς αυτό ήταν πολύ μεγάλο…

 

Ποιο θεωρείτε ότι είναι εκείνο το συστατικό που μπορεί να κάνει ένα βιβλίο διαχρονικό;

 

Κάθε κείμενο είναι μια γέφυρα επικοινωνίας με τον αναγνώστη. Φαίνεται ότι όταν αυτή η γέφυρα φτάνει στην καρδιά του και τον βοηθά να επιβεβαιώσει ή να αναθεωρήσει απόψεις του, μένει εκεί για πάντα. Κι αυτός το λέει και σε άλλους και σε άλλους και είναι σαν να μην μετρά ο χρόνος, αφού αυτό το κείμενο δεν γερνάει ποτέ.

 

Από πού αντλείτε έμπνευση για να ξεκινήσετε να γράφετε μια καινούρια ιστορία;

 

Η έμπνευση έρχεται όποτε θέλει, σε βρίσκει όπου θέλει και σου λέει ότι θέλει. Δεν μπορείς να της κλείσεις ραντεβού ούτε να την προγραμματίσεις. Έτσι, λοιπόν, είναι σίγουρο ότι αντλεί την αφορμή να έρθει από τα πάντα και από τίποτα! Η αλήθεια είναι ότι ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης είναι τα παιδιά, κι εγώ είμαι τυχερός που είμαι κάθε ημέρα με πολλά παιδιά.

 

Πόσο εύκολο είναι στις μέρες μας να εμφυσήσουμε στα παιδιά την αγάπη για το βιβλίο, με όλες αυτές τις οθόνες που τα περιστοιχίζουν;

 

Σίγουρα δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να αγαπήσει κάτι που εσύ δεν αγαπάς. Όταν εσύ είσαι παθιασμένος με κάτι τότε πολύ εύκολα μπορείς να γίνεις παράδειγμα για να σε ακολουθήσουν και άλλοι. Ας μας βλέπουν τα παιδιά να διαβάζουμε και με το βιβλίο μας να περνάμε υπέροχα και σύντομα και αυτά θα αναζητήσουν πώς αυτό το χάρτινο αντικείμενο που δεν μιλάει, δεν αλλάζει χρώματα, δεν έχει πολλές επιλογές, μας δίνει χαρά.

 

Τι συμβουλή δίνετε στους μαθητές σας για την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων;

 

Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές. Πάντως τους βοηθώ να ψάχνουν, να μην καταναλώνουν βιβλία αλλά να διαβάζουν ψάχνοντας να βρουν τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Δηλαδή να φτάνουν στο θησαυρό που κρύβει κάθε βιβλίο μέσα του. Κι όταν φτάσουν εκεί θα θέλουν σίγουρα το ταξίδι να συνεχιστεί και σε άλλο βιβλίο και σε άλλο…

 

Ποια είναι τα αγαπημένα σας παιδικά βιβλία;

 

Όταν ήμουν μικρός τη δεκαετία του ’70 δεν υπήρχαν τόσα υπέροχα παιδικά βιβλία. Αγαπούσα τα κλασικά παραμύθια και τα παραμύθια του Άντερσεν. Αργότερα γνώρισα τον Ιούλιο Βερν και την Πηνελόπη Δέλτα, και  μεγαλώνοντας τον Λουντέμη και τον Καζαντζάκη. Να λοιπόν η παιδική/ νεανική μου βιβλιοθήκη: Η πεντάμορφη και το τέρας, Το ασχημόπαπο, Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, Παραμύθι χωρίς όνομα, Ένα παιδί μετράει τα άστρα, Ο Καπετάν Μιχάλης.

Σήμερα αγαπώ πολύ και δυο ακόμη: Τον Μικρό Πρίγκιπα και τον Πίτερ Παν.

 

Αν μπορούσατε να περάσετε μια ολόκληρη μέρα με τρεις ήρωες από τα βιβλία σας, ποιους θα διαλέγατε και γιατί;

 

Φυσικά τον Τριγωνοψαρούλη γιατί είναι το άλλο μου εγώ. Αγωνίζεται να μας πείσει ότι πρέπει να σεβόμαστε την διαφορετικότητα, αφού ο καθένας είναι διαφορετικός. Τον Βιβλιοπόντικα γιατί τρώει τα βιβλία που του αρέσουν και έτσι τα έχει πάντα μέσα του. Από τα μυθιστορήματά μου θα διάλεγα το Θωμά, από το Θωμάς Q.Bit ταξιδιώτης στον κάτοπτρο του χρόνου, γιατί ταξιδεύει στο χρόνο.

 

Αν βρίσκατε ένα μαγικό τζίνι τι θα ευχόσασταν;

 

Υγεία και σύντομα να μπορούμε να αγκαλιαστούμε και να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα βιβλία που αγαπάμε.

 

Ποια είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων;

 

Ο χρόνος να τον δικαιώνει, βλέποντας να περνούν οι γενιές αλλά τα βιβλία του να εξακολουθούν να βρίσκονται στα αγαπημένα των παιδιών, άρα να τα δίνει η μια γενιά στην άλλη, η μαμά κι ο μπαμπάς στο παιδί, κι εκείνο στο δικό του παιδί. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο.